Zielony Mars [Green Mars - pl]

Po powitaniu Nirgal wyszedł obejrzeć wczesnoporanną łunę. Czuł się szczęśliwy, wdychając mroźne powietrze i spoglądając z uwagą na budynki i bambusowe baraki osady, położonej w gnieździe wzgórz i drzew. To wszystko było takie dziwaczne i wyglądało na takie małe.

Potem wyszedł na wydmy i z mewami krążącymi nad głową ruszył do miejsca, gdzie mieszkała Hiroko. Zatrzymywał się często i przypatrywał różnym osobliwościom swego rodzinnego świata. Wdychał mroźne powietrze plaży, pachnące jodem i solą; intensywna swojskość zapachu wyzwoliła w chłopcu milion wspomnień naraz i teraz już wiedział, z całą pewnością wiedział, że jest w domu.

Jednakże dom się zmienił. A może zmienił się Nirgal… Pomiędzy próbą uratowania Simona i wycieczką z Kojotem bardzo się oddalił od młodych mieszkańców Zygoty; później przeżył niepowtarzalne przygody, których kiedyś tak pragnął, ale w ich rezultacie już całkowicie odrzucili go dawni przyjaciele. Jackie i Harmakhis stali się sobie znacznie bardziej bliscy niż kiedykolwiek przedtem i wciąż postępowali w taki sposób, jak gdyby między nimi i wszystkimi młodszymi sansei znajdowała się trudna do przekroczenia bariera. Już po krótkim czasie przebywania w ich towarzystwie Nirgal stwierdził, że w gruncie rzeczy wcale nie chce być inny niż oni. Pragnął jedynie wtopić się z powrotem w ten mały tłumek, zakosztować jego bliskości, pozostać jednym z grupki swego rodzeństwa.

Ale kiedy pojawiał się wśród nich, milkli, a Harmakhis odciągał młodsze dzieci od Nirgala, czemu towarzyszyły tak żenujące słowne utarczki, jakie tylko można sobie wyobrazić. Chłopiec zostawał więc sam, co zmuszało go do powrotu w krąg dorosłych, którzy, jak się okazało, zaczęli go coraz chętniej zatrzymywać popołudniami przy sobie. Być może, ich intencje były dobre — zapewne chcieli go uchronić przed niechęcią towarzyszy z grupy — jednakże „naznaczali” go w ten sposób jeszcze bardziej. Nie było na to rady. Pewnego dnia, gdy nieszczęśliwy szedł po plaży w szaro-cynowym mroku późnego popołudnia, wydało mu się nagle, że jego dzieciństwo już się skończyło, już odeszło na zawsze. Tak czuł; był teraz kimś innym — ni to dorosłym, ni to dzieckiem, samotną istotą, wyobcowaną ze środowiska. Uświadomił sobie przy tym, że melancholia towarzysząca temu stwierdzeniu sprawiła mu osobliwą przyjemność.

Pewnego dnia po obiedzie Jackie nie wyszła wraz z innymi dziećmi. Została z Nirgalem i Hiroko, która uczyła ich tego dnia, i zażądała, aby włączyć ją do popołudniowej lekcji chłopca.

— Dlaczego masz go uczyć, a mnie nie? — spytała dziewczyna.

— Bez powodu — odparła beznamiętnie Hiroko. — Zostań, jeśli chcesz. Weź swój komputer i włącz temat „Problemy termoinżynierii”, strona tysiąc pięćdziesiąt. Będziemy dla przykładu kształtować kopułę Zygoty. Powiedzcie mi, jaki jest najcieplejszy punkt pod kopułą?

Nirgal i Jackie zaczęli roztrząsać problem, rywalizując ramię w ramię. Chłopiec był tak bardzo szczęśliwy, że dziewczynka przebywa wraz z nim w klasie, że ledwie mógł się skupić na nauce, a Jackie już podnosiła palec, zanim Nirgal choćby zdołał się zastanowić nad daną kwestią. I śmiała się z niego, trochę pogardliwie, ale w gruncie rzeczy przyjaźnie. Mimo ogromnych zmian, jakie dokonały się w nich obojgu, Jackie nadal potrafiła zarażać swoją radością, śmiechem, który jeszcze boleśniej uświadamiał Nirgalowi własne „wygnanie”…

— Zastanówcie się nad taką sprawą do następnej lekcji — oświadczyła na koniec Hiroko. — Wszystkie imiona Marsa, wyśpiewywane w areofanii, to nazwy nadane planecie przez Ziemian. Niemal co druga oznacza „ognistą gwiazdę” w językach, z których pochodzą, i jest to za każdym razem nazwa nadana przez ludzi, którzy nie postawili nogi na Marsie. Pytanie brzmi, jaka jest własna nazwa samego Marsa?

Kilka tygodni później do osady znowu przyjechał Kojot. Nirgal był z tego powodu jednocześnie szczęśliwy i zdenerwowany. Rankami Kojot przychodził uczyć dzieci, ale na szczęście traktował Nirgala tak samo jak całą resztę.

— Ziemia jest w bardzo złym stanie — mówił, gdy zajmowali się pompami próżniowymi przy zbiornikach z płynnym sodem w rickoverze — a będzie jeszcze gorzej. Z tej przyczyny ich kontrola nad Marsem jest dla nas jeszcze bardziej niebezpieczna. Będziemy musieli się ukrywać tak długo, aż uda nam się całkowicie od nich uwolnić, a i potem trzeba się będzie trzymać bezpiecznie na uboczu, podczas gdy tamci będą popadać w coraz większe szaleństwo i chaos. Zapamiętajcie moje słowa, bowiem ta przepowiednia jest absolutnie prawdziwa.

— John Boone mówił coś zupełnie innego — odezwała się Jackie. Wieczorami spędzała całe godziny przesłuchując AI swego dziadka. Teraz z kieszeni na udzie wyjęła maleńkie pudełko i po bardzo krótkim poszukiwaniu odpowiedniego ustępu, z komputerka zabrzmiał miły głos: „Mars nigdy nie stanie się naprawdę bezpieczny, póki Ziemia również nie będzie bezpieczna”.

Kojot roześmiał się ochryple.

— Tak, rzeczywiście John Boone mówił właśnie takie rzeczy. Jednakże zauważ, że on nie żyje, a ja wciąż jestem cały i zdrowy.

— Każdy potrafi się ukrywać — oznajmiła ostrym tonem Jackie. — A John Boone wszedł między ludzi i poprowadził ich. I dlatego jestem booneistką.

— Nazywasz się Boone i na dodatek jeszcze jesteś booneistką! No, no! — krzyknął szyderczo Kojot. — Tylko że uproszczenia Boone’a nigdy nikomu nic dobrego nie przyniosły. Widzisz, dziewczyno, jeśli chcesz nazywać siebie booneistką, musisz lepiej poznać i zrozumieć poglądy swojego dziadka. Traktując je wybiórczo i powierzchownie, zafałszowujesz obraz jego życia. Na zewnątrz widuję tych tak zwanych booneistów i ich zachowanie zawsze mnie śmieszy, chyba że doprowadza mnie do pasji. Wyobraź sobie, że gdyby John Boone spotkał się z tobą i porozmawiał choć przez godzinę, to z pewnością stałby się w efekcie jackieistą. A gdyby posiedział i pomówił z Harmakhisem, zostałby harmakhistą, a może nawet maoistą… Taki już był twój dziadek. I musisz wiedzieć, że była to dobra praktyka, ponieważ zrzucała odpowiedzialność za myślenie z powrotem na nas. Zmuszał nas w ten sposób, byśmy go wsparli, ponieważ bez naszej pomocy nie potrafiłby działać. Taki był jego punkt widzenia: nie tylko twierdził, że każdy może coś zrobić, ale że każdy powinien robić to, co do niego należy.

— Włącznie ze wszystkimi ludźmi na Ziemi — dorzuciła Jackie.

— Zaraz, zaraz, znowu za bardzo się rozpędzasz! — krzyknął Kojot. — Och, moja panno, dlaczego nie zostawisz tych wszystkich swoich chłopców i nie wyjdziesz za mnie, potrafię całować jak ta pompa próżniowa… No, chodź — zafalował w jej kierunku pompą, ale Jackie kopnęła ją, odepchnęła Kojota i pobiegła w dal, ot tak, dla samej przyjemności biegania. Biegała teraz najszybciej ze wszystkich w Zygocie, bez wyjątku; nawet Nirgal, choć bardzo wytrzymały, nie potrafił pędzić w takim tempie jak ona. Dzieci śmiały się więc z Kojota, który ruszył za dziewczyną; był dość szybki, jak na tak starego człowieka, co jakiś czas się odwracał, robił uniki i gonił kolejno każde z nich, aż w końcu zaryczał dziko i upadł na pośladki, po czym zaczął zawodzić: — Och, moja noga, ojej, jeszcze mi za to zapłacicie. Chłopaki, jesteście po prostu zazdrośni o mnie, ponieważ chcę wam ukraść waszą dziewczynę. Och! Stop! Och! Wystarczy!

Jego ironiczna wypowiedź sprawiła, że Nirgal poczuł się nieswojo. Hiroko najwyraźniej także nie podobało się to, co mówił, gdyż kazała Kojotowi przestać, on jednak w odpowiedzi tylko parsknął śmiechem.

— Powołałaś do życia ten kazirodczy tłumek — powiedział. — A teraz chcesz te wszystkie dzieci wykastrować? — Roześmiał się na widok ponurej miny Hiroko. — Wkrótce będziesz je musiała wypuścić spod swoich skrzydeł i skierować w różne strony, to właśnie będziesz musiała zrobić… Może więc mógłbym otrzymać kilkoro z nich.