— Jarl Erak przysłał mnie po tego niewolnika. Skończyły mu się drwa do ognia. Will ma mu przynieść nowy zapas.
Szef „hordy” zmarszczył brwi. Niewykluczone, że mówiła prawdę. Zdarzało się nie raz, że gdy któremuś z wojowników zgasł ogień, w środku nocy posyłano po niewolnika. Coś tu się jednak nie zgadzało, poza tym miał wrażenie, że rozpoznaje tę dziewczynę.
— Posłał właśnie po tego niewolnika? — spytał.
— Tak — odparła Evanlyn, siląc się na niedbały ton. Na tym właśnie polegała słabość wymyślonej przez nich historyjki. W końcu dlaczego Erak albo którykolwiek inny ze Skandian miałby domagać się, by prostą robotę wykonał dla niego akurat ten, a nie inny niewolnik?
— Tak? A dlaczego właśnie po niego?
Zrozumiała, że nie przekona go tak łatwo. Postanowiła więc improwizować, próbując bardziej wiarygodnej wymówki.
— No dobrze. Nie mówił, że mam przyprowadzić akurat tego. Powiedział tylko, żebym wzięła któregoś z niewolników. Ale Will jest moim przyjacielem i w ten sposób przez parę godzin mógłby popracować w cieple, może zjadłby raz porządny posiłek, więc pomyślałam sobie… — zawiesiła głos i wzruszyła ramionami w nadziei, że to wystarczy. Jednak Egon wciąż tylko wpatrywał się w nią.
— Taak — odezwał się. — Byłaś tu parę dni temu. Widziałem, jak się rozglądasz.
Evanlyn przeklęła go w duchu. Postanowiła szybko zakończyć sprawę. Wyciągnęła mieszek z drobniakami i zabrzęczała nimi.
— Posłuchaj, próbuję wyświadczyć przysługę mojemu przyjacielowi — powiedziała. — Tobie też coś z tego przyjdzie. Więc jak?
Rzucił szybko okiem przez ramię, by upewnić się, że żaden z członków „hordy” nie obserwuje tej sceny. Wyciągnął rękę i wyrwał jej sakiewkę.
— To rozumiem — stwierdził. — Ja coś zrobię dla ciebie, ty zrobisz coś dla mnie.
Wetknął pieniądze za połę koszuli i podszedł do niej bliżej. Obejrzała się: Will stał przy drzwiach, nie zdradzając żadnych oznak zainteresowania. Na jego pomoc z pewnością nie mogła liczyć. Nagle Egon chwycił ją za ramiona i przyciągnął do siebie.
— A może znajdziesz jeszcze parę pieniążków, co?
W następnej chwili skrzywił się, bo poczuł ostry ból w dolnej części brzucha i coś ciepłego spływającego po skórze. Evanlyn uśmiechnęła się lodowato.
— A może cię wypatroszę jak śledzia, jeżeli mnie nie puścisz — syknęła, szturchając go raz jeszcze ostrzem sztyletu.
Nie miała pojęcia, czy śledzie się patroszy, ale i dla Egona wydawało się to nie mieć w tej chwili znaczenia. Cofnął się błyskawicznie. Machnął ręką w stronę drzwi, klnąc pod nosem.
— Dobra — rzucił. — Wynocha stąd. Ale twój koleżka zapłaci za to, kiedy tu wróci.
Evanlyn odetchnęła bezgłośnie i ruszyła czym prędzej ku drzwiom. Chwyciła Willa za rękę, po czym wyciągnęła go na dwór. Odwróciła się, by zamknąć drzwi na zasuwę.
— Idziemy, Willu. Nic tu po nas — rzekła i poprowadziła go prosto ku drodze wiodącej nad zatokę.
Ukryty w cieniu jarl Erak obserwował ich — teraz i on odsapnął z ulgą.
Odczekał kilka minut i poszedł w tym samym kierunku. Miał jeszcze parę spraw do załatwienia tej nocy.
Rozdział 26
Kawalkada podążała dalej na północ. Halt i Horace jechali w środku, a towarzyszył im Deparnieux, który przebrał się tymczasem w swoją czarną zbroję i tunikę. Również stara szkapa, której dosiadał poprzednio, powędrowała na tyły; teraz niósł go potężny, ognisty rumakkarej maści, jak trafnie domyślił się Halt.
Otaczało ich co najmniej trzydziestu zbrojnych, a ponadto jeszcze dziesięciu jeźdźców — pięciu na czele i pięciu w ariergardzie kolumny.
Kusznicy wciąż trzymali broń gotową do strzału. Bez wątpienia, gdyby Halt lub Horace zechcieli spróbować ucieczki, zostaliby naszpikowani bełtami, nim zdołaliby umknąć choćby na kilka kroków.
Deparnieux nie kazał mu odebrać łuku, a Horace również zachował swój miecz i kopię. Gdy otoczyli ich jego ludzie, wskazał ich tylko i stwierdził:
— Widzicie sami, że opór nie zda się na nic, więc nie odbiorę wam broni — po czym zerknął znacząco na długi łuk oparty przez Halta niedbale o łęk siodła. — Jednak poczuję się swobodniej w tak zacnej kompanii, gdy z tego łuku zostanie zdjęta cięciwa.
Halt wzruszył ramionami i wykonał wydane w ten sposób polecenie. Spojrzeniem dał znać Horace’owi, że nie jest to odpowiednia chwila, by walczyć — i że na razie trzeba pogodzić się z nieuniknionym. Horace skinął głową, po czym ruszyli za gallijskim rycerzem, ciasno otoczeni jego poplecznikami. Co do wielkoduszności Deparnieux, nie tyczyła się ona zdobycznych koni dźwigających trofea. Czarny rycerz rozkazał jednemu ze swych jezdnych przejąć sznur, na którym były wiedzione — i teraz wędrowały na samym końcu orszaku. Deparnieux nie omieszkał też zauważyć, że mały kudłaty konik juczny bez uwięzi podąża tuż za wierzchowcem Halta — uniósł lekko brwi, ale nie rzekł ani słowa.
Ku zaskoczeniu Halta nie zawrócili w stronę miasteczka, lecz ruszyli dalej w kierunku północnym, tak jak prowadziła ich droga.
— Czy wolno spytać, dokąd nas zabierasz, panie rycerzu? — spytał.
Deparnieux skłonił mu się dwornie ze swego siodła.
— Jak wspomniałem, zdążamy do mego zamku, zwanego Montsombre — oznajmił — gdzie przez czas jakiś pozostaniecie mymi gośćmi.
Halt skinął głową, przyjmując do wiadomości te słowa.
— A czemuż zawdzięczamy ten zaszczyt? — spytał. Czarny rycerz obdarzył go ponurym uśmiechem.
— Ponieważ wzbudziliście, szlachetni panowie, moje zainteresowanie — wyjaśnił. — A zwłaszcza ty. Podróżujesz w kompanii rycerza, bez zbroi, i nosisz prostacką broń. Nie jesteś jednak prostym rękodajnym, nieprawdaż?
Na to Halt nie odpowiedział nic, wzruszył tylko ramionami.
Deparnieux, który przyglądał mu się uważnie, uznał to za potwierdzenie swych przypuszczeń.
— No właśnie, nie jesteś nikim takim. To ty dowodzisz, nie jesteś z tych, którym wydaje się rozkazy. A przy tym zaciekawił mnie twój strój. Ten płaszcz… — pochylił się, by zmacać palcami tkaninę zwiadowczego okrycia. — Nigdy dotąd takiego nie widziałem.
Umilkł, czekając na odpowiedź Halta. Skoro było nią milczenie, niezbyt zaskoczony Deparnieux mówił dalej:
— A przy tym jesteś wyśmienitym łucznikiem. O nie, więcej niż wyśmienitym. Nigdy nie spotkałem łucznika, który zdolny byłby do takiego strzału jak ten, który widziałem zeszłej nocy.
Tym razem Halt odpowiedział, uśmiechając się przepraszająco:
— To nie był aż tak udany strzał — stwierdził. — Mierzyłem w twoją krtań, panie.
Deparnieux zaśmiał się głośno i śmiał się przez dłuższą chwilę.
— Och, nie wydaje mi się, by tak było, przyjacielu. Zaiste sądzę, że strzała uderzyła tam właśnie, gdzieś ją wycelował.
I znów wybuchnął śmiechem. Halt zauważył, że pomimo tego wybuchu wesołości, oczy rycerza pozostawały posępne i złowrogie.
— Tak więc — mówił dalej Deparnieux — postanowiłem dokonać uważniejszego osądu takiej osobliwości. Może się okazać, przyjacielu, że będziesz mi przydatny. Któż bowiem wie, jakie jeszcze inne umiejętności i talenty kryją się pod tym dziwacznym płaszczem?
Horace przyglądał się im obu. Gallijski rycerz nie zwracał na niego najmniejszej uwagi, co zresztą Horace’owi jak najbardziej odpowiadało. Choć zdawało się, że obaj mężczyźni wiodą między sobą rozmowę błahą i lekką, czuł, że w istocie jest ona jednak śmiertelnie poważna. Wszystko to przerastało go, więc był zadowolony, mogąc zdać się na przewodnictwo Halta i po prostu czekać, do czego to wszystko doprowadzi.