Да іх прымераны
Сякеры,
Але ў прыродзе —
Дабру,
Даверу насцеж дзверы,
Як на ўваходзінах!
Хатынь!..
Твае нябёсы выцвілі...
Як рэха стрэлу — ветру пошчак.
Я не затым прыйшоў, каб выціснуць
Слязу
На вогнішча.
Я ніцма ўпаў на поле мёртвае,
На попел поля —
Пад залатую, пад чацвёртую
Бярозу болю.
РУЖА ВЯТРОЎ
Размова з аўтаінспектарам
Трава ў нізінах скошана марозам.
Звініць на ўзлобках Слуцкая шаша.
Кідаў дарэмна ў неба я пагрозы,
Гайдаў зямлю,
З крывёю змешваў слёзы:
I кроў, і слёзы — як вада з каша...
Нічога не спасціг пыхлівы розум,
Апроч таго, што ведала душа,
Што помніла —
I помніць не хацела...
Такой бяды!
Вайну душы і цела
Пачаў не я —
Не я і завяршу...
Я толькі свістам губы прыкушу,
Праскочыўшы пагорак зледзянелы,
Дзе між таполяў, збегшых на шашу,
Хіснецца далеч, бы ў акне прыцэла...
Шуміць шаша!
Шыпяць шыпамі шыны...
Мы ў хуткасць урастаем пакрысе,
Мы гонім па сустрэчнай паласе,
Мы самі — хуткасць,
Самі ўжо — машыны!..
Які пастух жалезны нас пасе?..
Равуць маторы!
Не спыніцца ў гонцы,
Ні зблізку не разгледзець, ні здаля —
Хто спрынтэры і хто тут марафонцы...
Хутчэй, хутчэй! — хоць паліва на донцы.
Сама пад колы
Коціцца Зямля.
Зямля, зямля, дзіцячых сноў калыска...
Спакойна сплю начамі ўсё радзей.
Былое — блізка.
Будучае — блізка.
Ярчэй гараць агні ля абеліскаў.
Адна ў людзей надзея: на людзей.
Выпадак нас цікуе на дарозе.
Націснуць на адлігу маразы,
Неспадзявана здрадзяць тармазы —
I ты
Злачынец...
Ці спачнеш у бозе
На непатрэбнай хуткай дапамозе.
Замглёны шлях злачынцаў і ахвяр...
Выпадак — і аслепне дзесь радар,
I праз выпадак — атамнае пекла...
Ёсць блакіроўка...
Ёсць аўтаінспектар,
Але і ён выпадку не ўладар.
Вось ён спыняе.
Дастаю правы
I крочу — хістка, як ступіў на кладку...
Я з ім ніжэй вады цішэй травы,
Плачу рубель даглядчыку парадку,
Ды не ідзе ўсё думка з галавы:
Што даць, чым адкупіцца ад выпадку?
Дзесь карабель... Ля кнопкі трое там...
А раптам звар'яцеюць тыя трое,
Націснуць кнопку... Не ўявіць такое?..
Слабыя людзі
I сляпая зброя,
Выпадак — і...
— Правы вяртаю вам.
— Інспектар, уявіце карабель.
— Што?
— Карабель.
Там каля кнопкі трое...
— Ніхто ў вас не пытаецца пра тое!
Вазьміце лепш квіток на свой рубель —
I раю шкло прачысціць ветравое.
Найпершы знак — перасцярогі знак.
Вы зразумелі?
— Так, інспектар, так.
Аднак былі выпадкі?
— Там былі.
— Інспектар,
Скрозь выпадак на рабоце:
Матросам ён плыве на караблі,
Пілотам ён ляціць на самалёце.
Яму і назвы ёсць:
«ФАНТОМ».
«МІРАЖ».
Не называлі зброю так спрадвеку...
Інспектар, на планеце зараз аж
Тры тоны смерці...
Тры
На
Чалавека.
У бомбах — гэта сотні Хірасім
I Нагасакі...
Што там Хірасіма! —
Тут лік ідзе на сотні Еўрасім!
Вы чулі, што Еўропу Еўрасімай
Назвалі сёння...
— Мог назваць вар'ят.
— Вар'яты разлічылі варыянт
Маленькай бойні... свойскай, ціхай бойні:
500 000 000 чалавечых страт!
— Уся Еўропа...
— I налічаць болей,
Ім не шкада... Але не ў гэтым страх,
Не ў процьме процьмаў бомбаў вадародных,
А ў тым, што ў спісе страт неверагодных
Мы — толькі лічбы,
Толькі знакі страт,
Што недзе на дысплеях
На касцёр
Не людзі ахвяруюцца — працэнты...
— Хто ж там сядзіць
На вылічальных цэнтрах?
— Не ведаю... Але былы акцёр
У фільмах жахаў — ролю прэзідэнта
Цяпер іграе... Вызначае шлях,
Якім ісці планеце,
А іначай
Пакажуць нам кіно, чарцям сабачым!..
Ды фільмы жахаў — выдуманы жах.
Сапраўдных Жахаў там ніхто не бачыў.