АПОШНІ ВЕРШ
Хай будзе жыццё! Гэта ноша па мне!
Па мне гэта доля сустрэч і расстанняў,
Я ведаю: зоймецца хутка ў акне
Апошні світанак майго існавання.
Ну што ж, гэта ноша таксама па мне.
Спакойна змяняю я долю на волю —
I толькі хіснуся, як цень на сцяне,
I толькі на момант хаду запаволю...
ЛЯЎКІ
Дарога вяла на Ляўкі.
Праз ніву.
Праз лес.
Праз вякі.
Цяжарна ўздыхала ралля.
Храплі на аселіцах Коні.
Свістала ў прасторы Зямля —
Каля небасхілу,
Каля
Той жылкі, што б'ецца на скроні.
Дарогу ўздымала гара,
I там, дзе дарога знікала,
Над вечнай вадою Дняпра
Стаяў нерухомы Купала.
Кацілася шляхам сваім
Рака —
Як магла,
Як хацела.
Быў страшны Купала —
На ім,
Яшчэ даваенным, жывым,
Святочна кашуля гарэла.
Хісталіся цені жуды
Сляпымі маланкамі ў змроку...
Адзін толькі крок да вады!
Не зробіць ён гэтага кроку.
Ён скуру здзярэ, як луску,
I рушыць на вольны гасцінец...
Ён пройдзе яшчэ праз Маскву
Па цьмяных прыступках гасцініц.
Ён будзе на сходках начных
Спяваць,
Зратаваных ад кулі
Сяброў абдымаць —
I на іх
Святочна запальваць кашулі.
Ён будзе! .
...Кружыла Зямля.
Храплі на аселіцах коні.
Усё гэта будзе — пасля.
Усё гэта будзе — ніколі.
Пасля — у мальбе і праклёнах.
Ніколі — у спратах віны.
...Адзін
I адзіны
З мільёнаў,
Адзін і адзіны, спалёны
На росстанях смутных
Вайны...
* * *
Прызнаць віну, якой не варты вы,—
Адчэпка толькі для суда людскога...
Калі душа, як за сцяной астрога,
I сочыш ты за ёй, як вартавы,—
Не абвяшчай: я вінаваты ў тым,
Што ёсць мана, што пыл яе і дым
Твар праўды захінае, як аблога.
Не словамі, а справай пачынай:
Астрог паруш — і ў сэрцы паламай
Нож асцярогі, зброю вартавога.
АБ'ЯВА АБ НАЙМЕ КВАТЭРЫ
Губернскі пісар Стэфан Дастаеўскі
(Каліграфічнай вырабкі памешчык)
Адчайна спрабаваў пісаць раманы
I меўся
Увайсці ў літаратуру;
Яшчэ ў яго арэндаваў маёнтак
Купалаў бацька, Дамінік Луцэвіч;
Так праз жылплошчу лішнюю — не тое
Каб зведаў славу сына Дамініка,
Аднак у часе не прапаў бясследна
Каліграфічнай вырабкі памешчык,
Губернскі пісар Стэфан Дастаеўскі.
ТАЛІН
Невыразнае жаданне
Лета.
Ластавак.
Вяртання.
Лесвіцаю успамінаў
З нізкіх долаў успамінаў.
Гнёзды свецяцца ў байніцах.
Проста ўсё, што ў таямніцы.