– Ну хіба гэта не шыкоўна! – ухмыльнуўся Холмс з-за свайго кававага кубка. – Што вы пра гэта думаеце?
– Думаю, што мы цудам пазбеглі арышту як падазраваныя ў злачынстве.
– Вось і я пра тое ж. Але сумняваюся, што мы і цяпер у бяспецы: хто ведае, чаго надумае Джонс, калі з ім здарыцца чарговы прыступ рашучасці.
У гэты момант у дзверы гучна зазванілі, і я пачуў, як нашая гаспадыня місіс Хадсан, павысіўшы голас, спалохана спрабуе некага спыніць.
– Божа мой, Холмс, – прыпадняўшыся, сказаў я, – па нас і праўда прыйшлі!
– Ну, усё не так кепска, як вы думаеце. Гэта ўсяго толькі неафіцыйны следчы аддзел – маё нерэгулярнае войска з Бэйкер-стрыт.
На лесвіцы пачуўся хуткі тупат босых ног і гучная гамана – і вось у пакой уваліўся тузін брудных і абарваных вулічных падшыванцаў. Нягледзячы на шумнае ўварванне, сярод іх панавала нешта падобнае да дысцыпліны, бо яны адразу ж сталі ў шэраг і ўтаропіліся ў нас нецярплівымі вачыма. Адзін з іх, вышэйшы і старэйшы за астатніх, з абыякавай самаўпэўненасцю, што забаўна кантраставала з усім выглядам гэтага падазронага пудзіла, зрабіў крок наперад.
– Атрымаў вашае паведамленне, сэр, – сказала пудзіла. – Прыцягнуў усіх. Тры шылінгі і шасціпенсавік за білеты.
– Трымайце, – адказаў Холмс, дастаючы некалькі манет. – Далей яны будуць дакладаць табе, Ўігінс, а ты ўжо – мне. Наш дом яшчэ адной такой атакі не перажыве. Аднак добра, што цяпер вы ўсе пачуеце мае інструкцыі. Трэба знайсці паравы катэр пад назвай «Аўрора», чорны з дзвюма чырвонымі палоскамі, труба чорная з белым краем, уласнік – Мардэкай Сміт. Пасудзіна пайшла кудысьці ўніз па рацэ. Нехта адзін павінен вартаваць на прыстані Сміта насупраць Мілбанка на выпадак, калі катэр вернецца. Размяркуйце, каму які раён, і старанна абшукайце абодва берагі. Нешта дазнаецеся – сігнальце. Усё зразумела?
– Так, начальнік! – адказаў Ўігінс.
– Аплата як заўсёды плюс гінея таму, хто знойдзе катэр. Вось аванс за дзень. А цяпер псік!
Холмс даў кожнаму па шылінгу, і хлопцы затупаталі на лесвіцы – праз некалькі імгненняў я ўжо бачыў, як хеўра цячэ ўніз па вуліцы.
– Калі катэр не патануў, яны яго знойдуць, – сказаў Холмс, падняўшыся з-за стала і запаліўшы люльку. – Яны ўсюды пралезуць, усё падгледзяць і падслухаюць. Думаю, яшчэ да вечара мы нешта ад іх атрымаем. А пакуль не застаецца нічога, як толькі чакаць вынікаў. Мы не возьмем згублены след, пакуль не знойдзем «Аўрору» ці містэра Мардэкая Сміта.
– Думаю, рэшту сняданку мы аддамо Тобі. Дык вы спаць, Холмс?
– Не, я не стаміўся. Дзіўны ў мяне арганізм – не помню, каб мяне калі-небудзь стамляла праца, затое бяздзеянне вымотвае дарэшты. Я збіраюся пакурыць і падумаць пра гэтую дзіўную справу, у якую нас уцягнула такая прыемная кліентка. Калі ў свеце і здараюцца лёгкія расследаванні, то нашае – акурат з такіх. Людзі з драўлянымі нагамі сустракаюцца не надта часта, а памагаты, мушу прызнацца, і ўвогуле ўнікальны.
– Зноў гэты памагаты!
– Але я не хачу рабіць з яго таямніцы. Зрэшты, у вас ужо мусіць быць пра яго ўласнае меркаванне. Ну ж, паразважайце над тым, што мы маем. Дробныя сляды, пальцы, абсалютна не знаёмыя з абуткам, голыя ступакі, палка з каменным наканечнікам, надзвычайная спрытнасць, атручаныя калючкі. Што ўсё гэта можа значыць?
– Дзікун! – усклікнуў я. – Можа, нехта з тых індусаў, што дзейнічалі разам з Джонатанам Смолам?
– Наўрад ці, – адказаў мой сябар. – Калі я ўпершыню пабачыў сляды нечаканай зброі, я схіляўся да такога ж меркавання, але незвычайны характар адбіткаў вымусіў мяне яго перагледзець. Сярод насельнікаў паўвострава Індастан ёсць нізкія людзі, але такіх слядоў яны пакінуць не маглі. Уласна ў індусаў ступакі доўгія і вузкія. Вялікі палец у мусульманаў, што носяць сандалі, выразна аддзелены, бо там праходзіць раменьчык. Што да дробных атручаных стрэл, то выкарыстаць іх можна толькі адным спосабам: стрэліць праз трубку, у якую трэба дзьмуць. Ну і адкуль тады мог прыехаць сюды наш дзікун?