– Калі ён падыме руку – страляйце, – шапнуў мне Холмс.
«Аўрора» ўжо была на адлегласці аднаго корпуса, амаль што ў нашых руках. Я добра бачыў гэтых двух – белага чалавека з шырока расстаўленымі нагамі, што выкрыкваў праклёны, і зламыснага карузліка з вусцішным тварам, што шчэрыў у святле нашага ліхтара моцныя жоўтыя зубы.
Нам пашчасціла, што мы так добра яго бачылі. Хоць мы і не зводзілі з яго вачэй, ён імкліва выцягнуў з-пад хламіды кароткую драўляную трубку, падобную да школьнай лінейкі, і паднёс яе да вуснаў. Нашыя пісталеты стрэлілі адначасова. Дзікун павярнуўся, раскінуў рукі і, выдаўшы нейкі гук, падобны да задушлівага кашлю, зваліўся ў ваду. Сярод віравання хваляў я злавіў апошні позірк яго атрутных, злавесных вачэй. У гэты ж момант чалавек з драўлянай нагой кінуўся да стырна і налёг на яго так, што судна рэзка павярнула да паўднёвага берага, а мы тым часам працягвалі абстрэльваць карму – кулі праносіліся за некалькі футаў ад мэты. Мы таксама павярнулі, але «Аўрора» ўжо была ля берага. Гэта было дзікае і пустыннае месца: над шырачэзнай балоцістай раўнінай, што пярэсцілася стаўкамі стаялай вады і плямамі падгнілых раслінаў, блішчэў месяц. Катэр глуха ўдарыўся ў гліністы бераг, нос – уверх, карма – у вадзе. Уцякач саскочыў на зямлю, і яго драўляная нага тут жа на ўсю даўжыню сышла ў вязкую глебу. Марна ён курчыўся і з усяе моцы спрабаваў выбрацца. Ён не мог зрабіць ніводнага кроку – ні наперад, ні назад. У бяссільнай злосці ён закрычаў і пачаў шалёна біць здаровай нагой па зямлі, аднак нягледзячы на ўсе яго высілкі, пратэз усё глыбей сыходзіў у непадатлівую зямлю. Калі наш катэр спыніўся побач, злачынца ўжо так трывала кінуў якар, што выцягнуць яго мы змаглі, толькі падаўшы яму вяроўку, якой ён абвязаў сябе пад пахамі. Так мы і паднялі яго на борт – нібы небяспечную рыбіну. Абодва Сміты – бацька і сын – сумна сядзелі на сваім судне і паслухмяна падняліся да нас, як толькі прагучаў адпаведны загад. Потым мы выцягнулі «Аўрору» і прывязалі да сваёй кармы. На яе палубе стаяў цяжкі жалезны куфар індыйскай ручной працы. Не было ніякіх сумневаў, што менавіта ў ім захоўваецца сумнавядомы скарб Шолта. Ключа не было, важыў скарб нямала, і мы асцярожна перанеслі яго ў нашую маленькую каюту. Марудна плывучы назад уверх па рацэ, мы з дапамогай пражэктара ўсюды шукалі цела астраўляніна, але яго нідзе не было. Косці гэтага дзіўнага чужаніцы, што з’явіўся на нашых берагах, ціха спачылі дзесьці ў цёмным глеі Тэмзы.
– Глядзіце, – прамовіў Холмс, паказваючы на драўляны люк. – З пісталетамі мы ўсё ж прамарудзілі.