Дзверы ў суседні пакой былі прычынены, у шчыліну пад імі біла святло - сонца якраз свяціла ў вокны таго пакоя. «Там, мусіць, асабісты пакой рыцара». Дапытлівасць узяла сваё, і ён асцярожна прыадчыніў дзверы.
Нельга было не здзівіцца таму, што ён убачыў. Узорны парадак панаваў у гэтым пакоі. Толя нібы пераступіў мяжу паміж двума побытамі. На белых даўгіх сталах стаялі банкі з нейкай вадкасцю, на пірамідках, у скрынях, зелянелі шэрагі раслін. Некалькі мікраскопаў, лупы, акуляры. Цікава было і тое, што ў шмат якіх банках стаялі свежыя галінкі, - тут былі чаромха, клён, каліна... Гараджаніну, яму цяжка было ўспомніць усе назвы раслін, шмат якія з іх ён бачыў толькі ў школьным гербарыі ды батанічным атласе. Уся лабараторыя была напоўнена яркім сонцам, якое, адлюстроўваючыся ў шкле і вадкасцях, драбілася на безліч вясёлак - пабеленыя сцены былі затканы варухлівымі спектрамі. Толя чамусьці ўспомніў, як аднаго разу, прыйшоўшы ў клініку да бацькі, у скрынцы, аббітай аксамітам, ён убачыў набор нейкіх інструментаў - аднолькавыя па форме, яны павялічваліся паступова ў памеры. Бацька правёў па іх пальцам, і яны выдалі дзіўна-суладную музычную гаму. «От і ксілафон!» - сказаў, смеючыся, бацька.
- Хітры гэты Карпавіч! - уголас падумаў Толя, стоячы пасярод пакоя. - А гэта што? - на сцяне віселі фатаграфіі - усё больш ваенныя, многа маладых. А вот і нейкі танкіст. Вельмі падобны да агранома. Мусіць, яго сын. Потым Толеву ўвагу прыцягнула прасціна, якой завешаны кут. Ён зазірнуў і за яе. На «плечыках» вісеў адпрасаваны кіцель, і з яго бліснула на Толю Залатая Зорка. - Ну, ясна!.. Сын... Герой Савецкага Саюза, загінуў у вайне... і гэта ўсё, што засталося ад яго бацьку...
І Толю зрабілася сорамна, што ён без дазволу залез у чужы інтымны свет, быццам убачыў забароненае. Густа пачырванеўшы, ён прычыніў дзверы і вярнуўся на канапу да часопісаў. Змест іх якраз не вельмі зацікавіў Толю - усё больш артыкулаў на біялагічныя тэмы, у гэтых нумарах якраз было мала матэрыялаў па ваеннай тэхніцы, якой ён пераважна цікавіўся. Ён спыніў увагу на артыкуле Коза-Палянскага, зацікавіўшыся прозвішчам вучонага і тлустымі рыскамі чырвонага алоўка, якім быў скрозь пакрэслены артыкул.
У артыкуле апавядалася пра тое, як прафесар Токін выпадкова адкрыў цікавую з'яву. Паставіўшы галінку чаромхі ў шклянку з вадой, населенай рознымі мікраарганізмамі, ён убачыў, што гэтыя маленькія істоты кінуліся ад галінкі, замітусіліся, а потым пачалі гінуць... Разам з галінкай чаромхі ў свет мікраарганізмаў прыйшла невідочная небяспека, смерць.
- Што вас так зацікавіла, мой мілы госць? - прагрымеў над ім голас Сяргея Карпавіча.
- Фітанцыды! - механічна адказаў Толя, адрываючыся ад цікавага артыкула, якім ён захапіўся.
- Цікава?
Сяргей Карпавіч выскраб з люлькі попел, начыніў яе свежым тытунём і закурыў. Уся яго вялікая даўгая постаць была як бы прасякнута пылам і сонцам, потам і пахам поля. Ён зірнуў на ручны гадзіннік.
- Папалуднаваць мы яшчэ паспеем. Калі хочаце, я вам пакажу тое, пра што апавядае Коза-Палянскі.
Яны апынуліся ў тым пакоі, які кагадзе аглядаў Толя. Аграном прапанаваў разгледзець праз адмыслова сканструяваны мікраскоп ваду ў адной з банак. Толя прысунуўся вачыма да акуляра, і дзіўны свет мікраарганізмаў адкрыўся перад ім. У мутнаватай вадзе ён убачыў сотні разнастайных пачвар - жывыя коскі, разнастайнай велічыні кольцы, як бы населеныя на рухавую намітку; жывёлін, падобных да марскіх зорак; нейкія рухавыя камочкі... і ўсё гэта шалёна мітусілася ў вар'яцкім танцы. Быццам ажылі фігуры з геаметрыі Лабачэўскага.
- А цяпер мы апускаем галінку чаромхі, - гэта дапраўды быў не голас агранома Сяргея Карпавіча, а казачнага мага.
У полі зроку вырасла дрэва з залаціста-зеленаватай карой, толькі карэнне ў дрэве было адсечана. І праз хвіліну многія з пачвар, якія мітусіліся ў вадзе, сыпанулі ад дрэва, і вада зрабілася чыстай.
- Перасоўвайце акуляр і сачыце, што будзе рабіцца з ворагам! - Ён так і сказаў пра мікраарганізмы - вораг.
Многія з тых пачвар, якія нядаўна выказвалі такую жвавасць, пачалі заспакойвацца, рабіцца нерухомымі.
- Нехта іх знішчае. Хто ж гэты «нехта»?
Толя адарваў вочы ад цікавага відовішча. Ён ужо ведаў з артыкула - мікраарганізмы гінуць ад тых «абаронных газаў», якія «выпрацоўвае» галінка чаромхі.
- Чаму вы гэтым займаецеся? - нечакана для самога сябе запытаўся Толя і пачырванеў.
Аграном бліснуў на юнака круглымі вачыма.
- Люблю!..
Потым сеў побач на белую табурэтку, правёў вялікай асмужанай рукой па срабрыстых валасах і ціха, нібы прыслухоўваючыся да ўласнага голасу, сказаў: