Рагнеда. Ну-ну, маці заўсёды хочацца, каб яе дзеці не хутка раслі. Дарослыя — становяцца ўжо не яе дзецьмі. Удачы табе на паляванні, сын.
Ізяслаў спружыніста ўскоквае, выходзіць. Рагнеда з тугой глядзіць яму ўслед. Праз тыя ж дзверы ў пакой ледзь не ўбягае ўсхваляваны злотнік.
Злотнік (падае на калені). Ратуй нас, княгіня.
Рагнеда (робіць выгляд, што ні аб чым не здагадваецца). Гавары, злотнік.
Злотнік. Анею ратуй, княгіня.
Рагнеда. Станавіся на ногі. I супакойся.
Злотнік. Прыходзіў са свяшчэннага лесу ад ведуна чалавек. Анею, дачку маю, хочуць прынесці ў ахвяру багам!
Рагнеда. Ахвяраванне не намі прыдумана, злотнік. I тая сям’я, ад якой звычайна бяруць ахвяру, лічыць за гонар гэта.
Злотнік. Княгіня, зразумей, я — другой веры. Я — хрысціянін. Я прыехаў у Кіеўскую зямлю хрысціянінам. I я не прызнаю мясцовых багоў!
Рагнеда. Але ж, казалі, таксама хадзіў у свяшчэнны лес?
Злотнік. Хадзіў. Дзеля цікаўнасці.
Рагнеда. А дачка твая?
Злотнік. Сама ж ведаеш, яна яшчэ амаль дзіця!
Рагнеда. У ахвяру багам звычайна такіх і прыносяць.
Злотнік. Але як пасылаў мяне вялікі князь з табой, то абяцаў, што тут будуць шанаваць маю веру! Ці я чым-небудзь не дагадзіў табе, княгіня?
Рагнеда. Маёй улады, злотнік, мала для свяшчэннага лесу.
Злотнік. Тады мне давядзецца падавацца са скаргай да вялікага князя ў Кіеў. Я служыць браўся, маючы волю. I я, і мая сям’я недатыкальны тут!
Рагнеда. Гэта ўсё, злотнік, зразумела. Але жаданне багоў…
Злотнік. Гэта інтрыгі ведуна, княгіня. I не багі гэта. Сама ведаеш.
Рагнеда. Я шаную сваіх старых багоў. Да таго ж ты павінен зразумець: тут — не Кіеў, тут — Ізяслаў. Што да цябе мае вядун Холад?
Злотнік. Да твайго злотніка, княгіня, усе нешта маюць. Адны — справу, другія — зайздрасць.
Рагнеда. Ну, а калі ты да Кіева дабярэшся? Да таго ж, мусіць, вялікі князь яшчэ не вярнуўся з Корсуня. Давядзецца, злотнік, скарыцца волі тутэйшых багоў. Тым больш што выбар іх датычыць лёсу тваёй дачкі, а не цябе.
Злотнік. Адумайся, княгіня! Трэба суняць ведуна! Супакой сваіх багоў!
Рагнеда (ледзь не ў адчаі). Ім патрэбна ахвяра, злотнік!
Злотнік. Мая дачка не можа быць прынесена ў ахвяру! Я зноў табе нагадваю: і я, і мая сям’я — яны вольныя. Мы служым па найму ў кіеўскага князя, дарма што прыслужваем цяпер табе.
Рагнеда. Але што я магу зрабіць супроць багоў?
Злотнік. Не багі гэта, а звычайнае дрэва! Сёння яно расце, а заўтра згніе. На зямлю ўпадзе. Гэтыя так званыя багі вашы не ядуць, не п’юць і не размаўляюць. Яны зроблены людзьмі. Бог адзін. Сапраўдны Бог. Стварыў ён неба, зямлю, зоркі, месяц, сонца і чалавека. I даў нам Ісуса Хрыста. А старыя багі што зрабілі? Самі яны зроблены! Не дам дачкі свае паганым!
Рагнеда. Супакойся. Давай разам падумаем.
Злотнік. Можа, княжыча папрасіць? Яны ж раслі разам з Анеяй? Яшчэ невядома, як ён на ўсё паглядзіць.
Рагнеда. Княжычу і словам не абмоўся! Яму — на паляванне. Ладна, ідзі, злотнік. Я падумаю. Да вечара яны ўсё роўна не павядуць яе ў лес. Ты ўстань!
Злотнік. Але з лесу ўжо яе не выбавіш, як павядуць!
Рагнеда. Вось ты казаў, што збіраешся паскардзіцца вялікаму князю. Нябось сам у Кіеў падаўся б? Але да Кіева далёка, а дачка твая патрэбна багам ці не для гэтай ужо ночы.
Злотнік. Дык што рабіць? Можа, забраць яе і знікнуць адсюль?
Рагнеда. Пярэймуць на дарозе. Вось што, знайдзі ты праваслаўнага прэсвітэра Апанасія, здаецца, ён яшчэ недзе тут. Хоць, прызнацца, абрыдзеў мне павучаннямі. Проста ледзь не за горла бярэ: адмоўся ад сваёй веры, прымі другую. Усе яны, гэтыя святары, у сваёй жорсткасці памыляюцца, бо вера да чалавека прыходзіць не так, як яны таго хочуць, нельга прымусіць верыць насуперак жаданню.
Злотнік. Наша хрысціянская вера…
Рагнеда. Памаўчаў бы ты і пра сваю веру!.. Нельга прыводзіць людзей да паслушэнства крыжам і мячом.
Злотнік. Пабойся Бога, княгіня!..
Рагнеда. Сам жа кажаш, іх у нас многа. Было многа, а цяпер пабольшала. Яшчэ твайго Уладзімір навязвае. Але няхай. Старыя багі доўга будуць змагацца з новымі. Дык пашукай, злотнік, прэсвітэра Апанасія. Калі яшчэ тут, у Ізяславе, няхай зойдзе да мяне.
Злотнік кланяецца, выходзіць. Заходзіць нянька.
(Да яе.) Ну што там?
Нянька. Красуля, здаецца, пасвятлела, матухна княгіня!
Рагнеда. Шаптун быў?
Нянька. Ага. Кажа, што сапраўды нейкая благая трава трапілася ёй учора на лузе.
Рагнеда. Але ў статак Красулю не выганяйце. Няхай пастаіць у кароўніку, дарма што павесялела. Ты вось што, нянька, ты прывядзі ў замак дачку майго злотніка, Анею. Ды глядзі, каб непрыкметна, каб ніхто не згледзеў.
Нянька. Зараз?
Рагнеда. Як здолееш, але ў бацькавай хаце яе не пакідай. Калі нельга будзе цяпер прывесці сюды непрыкметна, то схавай дзе-небудзь да цёмнага. I ў замку таксама схаваеш, нават каб і я не дужа здагадвалася, пакуль не спытаюся.
Нянька. Зраблю, матухна княгіня, зраблю.
Нянька выходзіць. Заходзіць прэсвітэр Апанасій.
Апанасій. Матухна княгіня, гневайся ці не, але я не выканаў тваю волю: бачыш, яшчэ ў Ізяславе. Удзень не паспеў сабрацца ў дарогу, цяпер — вечар. Давядзецца новага дня чакаць.
Рагнеда. Як жа ты ладзішся, прэсвітэр, па вадзе?
Апанасій. Са мной, княгіня, слова божае. Хто яго на рэках чуцьме? Рыбы?
Рагнеда. Зрэшты справа твая. Як дабіраўся сюды, да нас, так і адсюль дарогу знойдзеш. Ты таксама, прэсвітэр, не гневайся, што прыспешваю. Не падабаецца мне, што цяпер многа бадзяецца па зямлі людзей, якія бянтэжаць людскія душы і пасяляюць у іх дарэмныя надзеі.
Апанасій. Такі промысел божы.
Рагнеда. Мы ўжо, здаецца, нагаварыліся з табой, прэсвітэр, і аб наканаванасці, і пра саміх багоў… Я цябе не за гэтым, на ноч гледзячы, паклікала. Значыць, пехатой збіраешся ісці?
Апанасій. Так, княгіня. Як развіднее, так і рушу.
Рагнеда. Адзін?
Апанасій. З Богам у душы і на вуснах.
Рагнеда. У Кіеў?
Апанасій. Па дарозе відаць будзе. Але ў Кіеў мне таксама патрэбна.
Рагнеда. У мяне да цябе просьба.
Апанасій. I ў мяне да цябе, княгіня, таксама.
Рагнеда. Ведаю.
Апанасій. Трэба ўратаваць дачку злотніка ад вашых багоў. Па-першае, ён сам грэчаскай веры, значыць, і дачка яго жыве ў той жа веры.
Рагнеда. Яна жыве тут са старымі багамі. I ў свяшчэнны лес разам з тутэйшымі людзьмі ходзіць. А што датычыць бацькі…
Апанасій. Дзяцей нельга адрываць ад бацькоў, княгіня.
Рагнеда (усё роўна як здзіўлена глядзіць на прэсвітэра, пасля гаворыць). А мае дзеці ведаеш дзе? З адным тут жыву. А іх у мяне ажно шасцёра.
Апанасій. На тое воля вялікага князя.
Рагнеда. Я даўно ўсё зразумела, прэсвітэр. Аказваецца, на ўсё ёсць нечая воля. А той, сапраўднай волі, якая завецца воляй, нідзе няма. Вось ты вольны?