– Przyjeżdżam tu czasami, przeważnie ze względów zawodowych, tak jak dziś. – Chętnie powiedziałaby mu prawdę o przyjęciach, inauguracjach, kolacjach w Białym Domu. Nie mogła jednak tak bardzo się odkryć. – A ciebie nie męczą te ciągłe podróże? – spytała, zmieniając temat. Ujrzała na jego twarzy przebłysk rozczarowania, który szybko zniknął. Znów była chłodną i opanowaną panną Saint Martin. Lucas miał wrażenie, że porwał się z motyką na słońce.
– Nie. Przeprowadzki weszły mi w nawyk, a poza tym mam świadomość, że robię to dla słusznej sprawy. Co byś powiedziała na kieliszek koniaku?
– Koniak? O Boże, nie dzisiaj! – Keshia skrzywiła się na wspomnienie bólu głowy, który przestał ją nękać przy obiedzie.
– Aż tak dałaś sobie wczoraj w gaz?
– Gorzej! – uśmiechnęła się znad filiżanki.
– Coś podobnego! To znaczy, że świetnie się bawiłaś.
– Wręcz przeciwnie. Było tak nudno, że musiałam się znieczulić, a poza tym miałam sporo do przemyślenia. Ostatnio wszystko trochę wymyka mi się z rąk.
– I o czym tak rozmyślałaś?
O panu, panie Johns… – uśmiechnęła się w duchu, głośno zaś powiedziała:
– Czy mogę zwalić całą winę na ciebie i ten wywiad? – w jej oczach błysnęła najbardziej typowa damska kokieteria.
– Jasne! Oskarżano mnie już o wiele gorsze rzeczy.
Musiała się zatem „znieczulić”, żeby przetrwać to przyjęcie. Interesujące. Bardzo interesujące. Cóż, to znaczy, że nie jest zakochana w tym palancie.
– Wiesz co, Kate? Polubiłem cię. Fajna z ciebie babka. – Luke rozparł się w krześle i z uśmiechem zajrzał jej głęboko w oczy.
– Dziękuję za komplement. Mnie także rozmowy z tobą sprawiły dużą przyjemność. Czy mogę ci wyznać coś strasznego?
– Co? Utopiłaś notatnik w toalecie i musimy zacząć wszystko od początku? Nie mam nic przeciwko temu.
– Boże uchowaj! Nie, chciałam ci powiedzieć, że to był mój pierwszy wywiad. Całkiem nowe doświadczenie. Dotąd pisałam rzeczy bardziej ogólne. – Keshia zastanawiała się właśnie, czy wszyscy dziennikarze zakochują się w pierwszej osobie, z którą przeprowadzili wywiad. Byłoby to dość kłopotliwe, gdyby ową osobą okazała się tatuowana woltyżerka z cyrku.
– Dlaczego nigdy nie robiłaś wywiadów? – Johns był zaintrygowany.
– Bałam się.
– Nonsens. Masz dobre pióro, a do tego wcale nie jesteś nieśmiała.
– Owszem, jestem. Czasami. Ale ty potrafisz przełamywać lody.
– Czy powinienem to zmienić? Keshia roześmiała się i potrząsnęła głową.
– Nie, w żadnym razie. Wiele byś na tym stracił.
– Skąd więc ten strach przed wywiadami?
– To długa historia. Zanudziłbyś się na śmierć. A ty, Luke? Czy jest coś, czego się boisz?
Niech to jasna cholera, pomyślał. Najwyraźniej nie zamierzała się poddać. Miał ochotę wstać i mocno nią potrząsnąć. Musiał jednak nadal robić dobrą minę do złej gry.
– Czy to dalszy ciąg wywiadu? – zapytał. Zaprzeczyła ruchem głowy. – Boję się wielu rzeczy. Zwłaszcza samego strachu, to potwornie destrukcyjne uczucie. Może kosztować życie… zwykle cudze. Przeraża mnie marnotrawstwo, a szczególnie marnowanie szans, bo przecież czasu mamy tak niewiele. To już właściwie wszystko. Ach, tak, i kobiety. Kobiety napełniają mnie śmiertelną zgrozą.
Przy ostatnim zdaniu w jego oczach znów pojawił się uśmiech i Keshia odetchnęła z ulgą. Przez moment miała wrażenie, że Johns trzyma ją na muszce odbezpieczonej broni, doszła jednak do wniosku, że to przewrażliwienie. Nie wiedział, że kłamie, inaczej byłby się już zdradził. Nie był typem intryganta, o to mogła się założyć.
– Boisz się kobiet? – zaśmiała się.
– Straszliwie! – Luke skulił się na krześle.
– Akurat ci wierzę!
– No dobra. Masz rację.
Przeszli na inny temat i po chwili wyczuwalne napięcie zelżało. Keshia dała się w końcu namówić na kieliszek brandy, a potem na jeszcze jedną filiżankę kawy. Miała ochotę zostać tu z nim na zawsze.
– Tutejsza atmosfera przypomina mi pewien lokal w SoHo – powiedziała. – Nazywa się „Przepiórka”. To zabawna knajpka, gdzie bywają poeci, artyści i zwykli mili ludzie – jej twarz rozjaśniła się niespodziewanie.
– To zamknięty klub?
Keshia parsknęła śmiechem na samą myśl.
– Och, nie. Jest otwarty, nawet bardzo otwarty. Dlatego właśnie tam chodzę, kiedy mam ochotę się urwać.
A zatem dama z wyższych sfer ma swoje kryjówki, myślał. Miejsca, gdzie nikt jej nie zna, gdzie…
– Też lubię takie knajpki – rzucił od niechcenia, zapalając następnego papierosa. – Jak w ogóle spędzasz czas w Nowym Jorku?
– Piszę. Spotykam się przyjaciółmi. Czasami chodzę na przyjęcia albo do teatru. Trochę podróżuję. Ale głównie piszę. Znam sporo artystów z SoHo i czasami włóczę się z nimi po mieście… to zależy, w jakim jestem nastroju.
– Nie jesteś mężatką, prawda?
– Nie – energicznie potrząsnęła głową, jak gdyby chciała to potwierdzić ponad wszelką wątpliwość.
– Tak właśnie myślałem.
– Dlaczego?
– Ponieważ jesteś ostrożna w taki sposób, jakbyś sama musiała się o siebie troszczyć. Zastanawiasz się, zanim coś powiesz lub zrobisz. Większość zamężnych kobiet jest przyzwyczajona, że kto inny za nie myśli i podejmuje decyzje, i to się da zauważyć. Jak ci się podoba ta antyfeministyczna teza?
– Niezła. I do tego wnikliwa. Skłonna jestem uznać, że masz rację.
– Świetnie. Teraz ja zadam ci kilka pytań – Luke bawił się coraz lepiej. – Zaręczona?
– Nie. Nawet nie zakochana. Mam dziewiczą duszę.
– Jestem pod wrażeniem. Gdybym miał kapelusz, niechybnie bym go zdjął – zachichotał. – Nie jestem tylko pewien, czy mogę ci wierzyć. Chcesz powiedzieć, że nie masz nikogo na stałe?
„A ten dupek z gazety?” – miał ochotę dodać.
– Nie.
– I ja mam uwierzyć, że to prawda? Podniosła na niego urażone spojrzenie.
– To prawda. Jest ktoś, kogo lubię i… odwiedzam, kiedy nam czas.
– Żonaty?
– Nie. Po prostu żyje w innym świecie niż ja.
– W SoHo? – Lucas błyskawicznie kojarzył.
– Tak, w SoHo.
– Szczęściarz – głos Luke’a był dziwnie cichy.
– Nie, to nie to. Czasami nawet sobie wyobrażam, że go kocham, ale tak nie jest. Nasz układ nigdy nie stanie się czymś serio. Z wielu powodów.
– Na przykład jakich?
– Różnimy się krańcowo, i tyle. Mamy różne cele, różne poglądy. On jest ode mnie dużo młodszy, ale nie to jest ważne. Chodzi o to, że zmierza w zupełnie innym kierunku.
– Czy odmienność jest przeszkodą?
– Nie zawsze, ale też są różne rodzaje odmienności. W tym wypadku środowiska, zainteresowania… Po prostu różnimy się za bardzo, co nie zmienia faktu, że Mark to przesympatyczny facet. A co z tobą? Masz kogoś „na stałe”?
– Nie. Kilka dobrych kumpelek tu i tam. Prowadzę zbyt ruchliwy tryb życia. Wszystkie siły poświęcam swojej działalności, a nie takim czy innym związkom. Już od dawna nie chce mi się nawet próbować. Chyba w moim życiu czas na miłość minął. Poza tym człowiek, który babrze się w gównie, zwykle za to płaci. Nie można mieć wszystkiego. Czasem trzeba dokonać wyboru. – Luke był na swój sposób idealistą, jego sprawa była dlań najważniejsza. – Spotykam za to naprawdę równych ludzi, z którymi da się szczerze pogadać. To wiele dla mnie znaczy.
– Dla mnie też. Ludzie, z którymi można porozmawiać na tematy głębsze, stanowią rzadkość. – Do takich właśnie zaliczyła w duchu Luke’a.
– Święta prawda. A propos: chętnie się z tobą spotkam w Nowym Jorku. Zabrałabyś mnie do „Przepiórki”…