Аднак няма цвярозага тут сэнсу:
Таму што ў гэты час я ўсюды,
я — ва ўсім,
Але ў самім сабе —
я ўсё ж адзін.
ЁСЦЬ
Ёсць карабель, які адвёз маю каханую;
Ёсць шэсць кілбас у небе,
I ўначы яны здавацца будуць нам лічынкамі,
з якіх выходзяць зоры;
Ёсць варожая лодка падводная —
крыўдзіцелька майго кахання;
Ёсць тысяча маленькіх елак навакол мяне,
зламаных выбухам снарадаў;
Ёсць пехацінец: ён аслеп ад хмар удушлівага газу;
I ёсць разбітыя нашчэнт траншэі Ніцшэ, Гётэ, Кёльна;
I ёсць мая знямога:
позняцца лісты!
Ёсць фотаздымні маёй каханай
у сумцы палявой;
I ёсць палонныя:
яны ідуць, трывожныя, панурыя;
Ёсць батарэя:
ля гармат мітусяцца разлікі;
Ёсць паштальён вайсковы —
ён трушком бяжыць уздоўж самотных дрэў;
I, кажуць, ёсць шпіён.
Ён поўзае і шнырыць, нябачны,
як брудны далягляд, з якім ён зліўся;
Ёсць высокі, як дзве лілеі, бюст маёй незабыўнай;
Ёсць капітан, які з трывогаю чакае,
што прынясе з Атлантыкі радыётэлеграф;
Ёсць ноч, і ёсць салдаты,
што дошкі пілуюць на труны;
I ёсць жанчыны, што галосяць-просяць для дзяцей маісу
перад скрываўленым Хрыстом у Мехіка;
Ёсць і Гальфстрым, ён цёплы, жыватворны;
Ёсць могілкі за кіламетраў пяць адсюль,
застаўленыя, як палкамі ўпрытык,
Бясконцымі шпалерамі крыжоў
(Тут, дарэчы, крыжы і далёка, і побач),
I ёсць інжыр на кактусах Алжыра;
Ёсць гнуткія, даўгія рукі маёй каханай;
I ёсць чарніліца, што змайстраваў я з гільзы,—
мне яе не дазволяць адгэтуль адправіць;
І ёсць сядло маё пад праліўным дажджом;
Ёсць рэкі, верныя свайму кірунку-плыні;
I ёсць каханне, што мяне пяшчотна кліча;
Быў тут палонны бош —
ён на спіне цягнуў свой кулямёт;
На свеце ёсць мужчыны,
што ніколі не бывалі на вайне!
Ёсць індусы:
яны ў здріўленні глядзяць на еўрапейскія вёскі
і думаюць, смуткуючы, пра тых,
каго убачыць больш не давядзецца;
Ёсць усё, бо мастацтва ўяўлення
так высока ўзнялося у час вайны!
ПЕСНЯ ЛЮБОВІ
Вось з чаго складаецца сімфонія кахання:
Тут спеў кахання даўняга,
Гук пацалункаў згубленых каханкаў знакамітых;
Тут — крык кахання простых смертных,
замучаных багамі;
Герояў легендарных мужнасць,
нацэленая, як гарматы супраць самалётаў;
Тут — крык каштоўнасцей Язона,
I спеў апошні лебедзя,
I перамогі гімн,
калі ад першых сонечных праменняў
алень прачнецца і затрубіць;
Я чую крык Сабін, калі іх выкрадаюць,
Лісліва-таямнічы крык кахання ў джунглях,
I сокаў шум глухі ў ствалах трапічных дрэў;
Артылерыйскі гром, якім суправаджаецца
жахлівая «любоў» народаў;
I перакаты хваль, дзе нараджаецца
жыццё і хараство.
Я чую песню ўсёй любові свету!
АДЫХОД