Выбрать главу
Вось, не залопаўшы крыллем, зніжаецца — сеў                                                                      самалёт. Ластаўкі спуджаны, тысячы іх уздымаюцца ў лёт, З карканнем-граем чароды варон пакідаюць вярбу, З Афрыкі — ібіс пяшэчкам дадому, за ім — марабу.
Рох крыважэрны, апеты на ліры і ў рытмах тамтама, Кіпцямі сцяў галаву сама першую — чэрап Адама. Клёкат у небе — арліны там злёт, пераклічка, Пырскае блошкай з Амерыкі і калібры-невялічка; Доўгія, зграбныя пі-і з Кітая вяртаюцца — Крылца ж адно,                      і яны толькі ў пары ў паветра ўзнімаюцца.
Нарэшце і голуб — дух цноты з аліваю міру Пад пільнан аховай паўліна і птушкі пад назваю — ліра. Фенікс шугнуў, як касцёр, і на небе далёка і блізка Зоркі аслеплі — засыпаў жа вочы ім прыскам. Нават сірэны, пакінуўшы свой небяспечны праліў, Тройцай плывуць і спяваюць чароўны матыў.
Фенікс, арлы і пі-і-аднакрылкі з Кітая — Кожны з крылатай машынай зрадніцца жадае…
Вось ты ў Парыжы. Натоўп цябе сціснуў,                                                          і сам ты не свой, Статак аўтобусаў мыкае побач з табой. Смутак кахання пятлёй тваю глотку сціскае, Быццам ніхто ўжо цябе не прыгорне і не пакахае. Ты калі б жыў у мінулым стагоддзі,—                                                  у манастыр бы пайшоў. А сёння, ў хвіліну цяжкую,                                        не да напышлівых слоў.
Ты з сябе насміхаешся: Як пякельны агонь, смех патрэсквае твой,— Іскры смеху пазалацілі Жыцця твайго зрэбпы сувой; Ён вісіць, той сувой, у музеі халодным і змрочным, Часам глянуць на гэту рэліквію мы,                                       пілігрымы журботныя, крочым.
Ты цяпер у Парыжы. Тут жанчып пепрыстойных сустрэнеш нямала. Так было (не хачу ўспамінаць!),                                      калі ў нас прыгажосць заняпала. Нотр-Дам у агпях ліхаманкавых                                               бачыў я ў Шартры, I крывёю сваёй Сакрэ-Кёр                                       заліваў мяне там па Манмартры;
Я хварэю тады, калі чую шчаслівыя словы                                                        (не трэба, не трэба!), Ад кахання пакутую, як ад хваробы ганебнай. Вобраз гэты стаў смуткам, бяссонніцай,                                                          горам тваім, Ён заўсёды з табою, і заўсёды ты з ім.
Вось на беразе мора Міжземнага                                             сустракаеш ты сонца ўзыход, Тут лімонныя дрэвы цвітуць круглы год. Ты плывеш на чаўне, і сябры твае рады, як дзеці. Першы з Ніццы, з Ментоны — другі,                                                      ну а з Турбіі — трэці. Раптам жах ахапіў: асьмінога мы ўбачылі                                                              ў бездані сіняй. Рыба — вобраз збавіцеля — вынырнула з багавіння.
А сягоння, паэт, ты ўжо ў доме заезным                                                           жывеш каля Прагі, На стале тваім ружа,                                 ты шчаслівы ад весняе прагі, Адрываешся ты ад сваёй пісаніны, ад прозы, I на ружу глядзіш — ад пачуццяў сваіх нецвярозы.
Ты жахнуўся ў саборы святога Віта:                                              на агатах скакаў твой цень, Смуткаваў ты няўцешна ў той дзень. Ты нагадваеш Лазара — боскага ўгодніка, мой галубок.
Глянь ты — стрэлкі гадзінніка ў даўнім яўрэйскім квартале пайшлі ў адваротны бок,— І жыццё тваё гэтак жа сама назад павярнула павольна; Падыміся ў Градчаны і ўслухайся вечарам вольным, Як там чэхі спяваюць — піўніцы аж глухнуць ад хору!
Аб Марселі ўснаміны твае — кавуны, іх там цэлыя горы. Вось у Кобленцы ты — у атэлі вядомым, Ты у Рыме, пад дрэвам японскім усеўся, як дома.
Амстэрдам памятаеш? Там шчасце к табе пераходнае                                                     танна зусім перапала, А яна ж за студэнціка з Лейдэна                                                    замуж пайсці абяцала. У бядняцкім квартале маленькі пакойчык                                              здавалі нам бедныя людзі, Там правёў ты тры дні і тры ночы                                                і гэтулькі потым у Гудзе.