Зямны акіян

Ты ў Парыжы пад следствам.
                                          Ну дзе вы падобнае чулі?
Як злачынцу якога, паэта ў кутузцы замкнулі!

Пабываў ты ў вандроўках тужлівых
                                                 і радасна-простых
Да таго, як уцяміў прыкметы няпраўды і ўзросту.

Я і ў дваццаць і ў трыццаць гадоў у пакутах кахаў,
Жыў, нібыта вар’ят, час дарэмна губляў.

Я на рукі свае не адважуся глянуць.
                                                    Рыдаць я гатоў —
Па сабе, па каханай,
Па ўсім, што палохала так на развілках гадоў!

Аглядаеш э тугой эмігрантаў —
                                          былі ж яны колісь людзьмі:
Богу моляцца тут,
           а жанчыны з запазухі кормяць малечаў грудзьмі.
Беспрацоўная армія, танны заморскі тавар.
Затхлы пах і смурод напаўняюць вакзал Сен-Лазар;
Яны вераць у зорку сваю,
                                 як біблейскія магі, у ласку нябёс,
Спадзяюцца найбольш зарабіць на зямлі Аргенціны,
I вярнуцца ў краіну сваю, калі толькі злітуецца лёс.

Вось сям’я перавозіць падабенства чырвонай пярыны,
Запаветны свой скарб на далейшы прыход у Парыж.
А пярына, як нашы жаданні, адзін толькі прывід-фетыш.

Частка тых эмігрантаў асядзе і спыніцца тут,
Будуць жыць у трушчобах, спазнаўшы ўсю горыч пакут.
Я іх часта тут бачыў на вуліцы ўвечары;
                                                       гэтыя арыстакраты
Выпаўзаюць з каморак падыхаць паветрам
I сядзяць, як на шахматнай дошцы квадраты.

Тут і крамаў яўрэйскіх нямала;
                                           і у крамах між кіпаў тавару
Бачыш жонак купцоў ў шыньёнах, худых, бледнатварых.

Ты стаіш між гаротных
                                   за стойкаю бара паганага,
П’еш халодную каву гатунку таннага.
Ноччу ты ўжо ў віры-гушчары рэстарана,
Дзе жанчыны — жанчынамі і не такія ўжо злосныя —
Дапякаюць і ім, бестурботным, турботы розныя.
Нават з-за самай брыдкай пакутуе яе каханы.

Вось адна з іх сержанта дачка,
                                  на востраве Джэрсі ён служыць,
Рук яе я не бачыў — я гладзіў іх —
                                               патрэскаліся ад сцюжы;
Цела — калісьці на ім загаіліся раны:
Шрамы, рубцы, па спіне ўперамежку.
Шкада мне гэтай дзяўчыны са штучнай усмешкай.

Ты ў адзіноцтве. I ўжо набліжаецца ранак.
Малочніцы звоняць бітонамі: мокра на вуліцы, слізка.

Ноч незаўважна пайшла, як з пасцелі метыска,
Смуглая скура, прычоска кудравая, чорная —
Гэта Фердзіна ўпартая ці Леа пакорная.

І ты п’еш, як жыццё сваё, п’еш алкаголь.
I як гарэлка, цябе ап’яняе жыцця твайго боль.

Пеша пляцешся дадому. Маўклівае неба чарпее.
Спіш у кампапіі ідалаў, што з Акіяніі і Гвінеі.
Усе яны, як і Хрыстос,—
                                    толькі іншае формы аблічча,
Богі цьмяных надзей,
                              богі без арэола вялічча.

Бывай, бывай,
Сонца з перарэзаным горлам!